Είσαι Ολυμπιακός (Παναθηναϊκός, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ ή ότι άλλο θέλεις). Η συγκριμένη οπαδική ή φίλαθλη ιδιότητα στην Ελλάδα μεταφράζεται σχεδόν αυτόματα στο ότι δεν δίνεις δεκάρα για όσα συμβαίνουν σε οποιαδήποτε άλλη ομάδα, πλην εκείνης που υποστηρίζεις και των αγωνιστικών εχθρών της.
Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης
Πικρή αλήθεια, αλλά αλήθεια. Στη χώρα μας η πλειοψηφία όσων ασχολούνται με το άθλημα έχουν βαθιά μεσάνυχτα και άγνοια για τις υπόλοιπες εξελίξεις στο χώρο, ο οποίος έτσι κι αλλιώς εδώ και χρόνια έχει μετατραπεί σε λογιών-λογιών «τσιφλίκια», στα οποία η είσοδος επιτρέπεται μόνο σε όσους είναι διατεθειμένοι να «συμμορφωθούν» με τους όρους που παίζεται το παιχνίδι και συχνά είναι τέτοιοι που να μην δημιουργούν το παραμικρό κίνητρο σε οποιονδήποτε ουδέτερο (ή τέλος πάντων μη… βαμμένο) να ασχοληθεί.
Δύσκολα κατηγορεί κανείς εκείνους που αποφάσισαν να γυρίσουν την πλάτη τους στα όσα συμβαίνουν στο ελληνικό ποδόσφαιρο, όπου η αίσθηση που βασιλεύει είναι πως τίποτα δεν αλλάζει ποτέ και το στοιχείο της οποιασδήποτε έκπληξης είναι είδος προς εξαφάνιση.
Ωστόσο, εφέτος υπάρχουν δύο… γαλατικά χωριά που αντιστέκονται και… προκαλούν. Μεγαλύτερες σε έκταση από την αιώνια απόρθητη έδρα των Αστερίξ και Οβελίξ, η Ξάνθη και τα Γιάννινα προσφέρουν δυο καλούς λόγους για να αλλάξεις γνώμη και να ασχοληθείς λιγάκι με… ξένα χωράφια. Και η πορεία τους, πέρα προφανώς και άλλων παραγόντων, οφείλεται σε τεράστιο βαθμό στους προπονητές που βρίσκονται στα τιμόνια των ομάδων.
Δύο φαινομενικά αλλά και ουσιαστικά διαφορετικού στυλ και χαρακτηριστικών τεχνικοί, ο Ραζβάν Λουτσέσκου και ο Γιάννης Πετράκης, κάνουν ό,τι περνά από τα χέρια τους (και οι ποδοσφαιριστές τους από τα πόδια τους) μπας και πάρουμε χαμπάρι πως το κανονικό ποδόσφαιρο μοιάζει λιγάκι με τις συγκινήσεις που οι Ακρίτες και οι Γιαννιώτες μας χαρίζουν βδομάδα με τη βδομάδα.
Πέρα από το θέαμα (στοιχείο περίπου ανύπαρκτο στη Σούπερ Λιγκ) υπάρχει και η ουσία, που στην προκειμένη περίπτωση δεν αφορά αποκλειστικά τη βαθμολογική συγκομιδή τους. Κυρίως έχει να κάνει με την ποδοσφαιρική λογική πάνω στην οποία έχουν στηρίξει τις επιτυχίες και την πορεία τους. Κάτι που επιβεβαιώνουν όπου σταθούν και όπου βρεθούν μέλη των τοπικών κοινωνιών που γνωρίζουν απέξω κι ανακατωτά –όπως συμβαίνει στην επαρχία- τα καλά και τα κακά των δύο τεχνικών. Συνήθως, μιλούν για τα πρώτα. Για ανθρώπους δηλαδή με αγάπη στις ομάδες τους, με τρέλα για το άθλημα, με προσήλωση στο στόχο τους, με επιθυμία να μιλήσουν και να συμβουλεύσουν τους γύρω τους.
Όλο αυτό το «πακέτο», είναι που βρίσκεται σε δραματική έλλειψη στην Ελλάδα και γι’ αυτό καλό θα ήταν τις λίγες φορές που τέτοιες ομάδες ή τέτοιοι άνθρωποι μπορούν να «κλέψουν» λίγη από την προσοχή μας, να την δείχνουμε.
Κι αν για τον Λουτσέσκου είναι περίπου βέβαιο ότι λόγω ηλικίας αλλά και διασυνδέσεων (βάσει ονόματος) κάποια στιγμή θα βρει την ευκαιρία για το άλμα στην καριέρα του, το πραγματικό κρίμα είναι πως μάλλον δεν θα συμβεί το ίδιο και με τον ακούραστο δουλευταρά που ακούει στο όνομα Γιάννης Πετράκης, ο οποίος (ό,τι κι αν κάνει) θα μένει πάντα… αντιτουριστικός για τα ελληνικά δεδομένα. Όπως άλλωστε είχε πει και ο Γιώργος Παράσχος κάποτε, για άλλους είναι στρωμένα μονίμως τα κόκκινα χαλιά στις «μεγάλες» ομάδες που συχνά αδυνατούν να δουν ακόμη και την τύφλα τους.
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
